De mooie omgeving die je hier ziet is van Cap Corse, het noordelijke schiereiland van Corsica.

De fotograaf is Jelle, een avontuurlijke  en positieve Fries van ongeveer 2 meter en tevens mijn schoonvader.

Samen gingen wij de ruige en rotsachtige kaap beklimmen. Er was nauwelijks een gebaand pad, dat was voor Jelle geen punt: “Kijk eens wat een brede horizon!” riep hij enthousiast toen we het eerste stuk beneden langs het strand liepen. Ik verplaatste mijn aandacht van het vinden van de route naar de intense kleuren van de zee, rotsen en strand en inderdaad: wat een prachtig uitzicht!

We volgden een schapenpaadje omhoog, gefocust op losse stenen, slangen en andere ongemakken dieselde ik door. Ineens besefte ik dat ik Jelle niet meer achter mij hoorde.

Toen ik mij omdraaide, zag ik hem een foto maken van een felgekleurde witte bergbloem langs het pad. Daar was ik zojuist vlak langs gelopen, niets van meegekregen.

We gingen voort zonder te spreken, de rots was steil en de natuur overweldigend mooi en ruig. Bovenop een klif was een monument geplaatst ter ere van een historische lokale held. We lazen de tekst op het plakkaat en vervolgden onze geïmproviseerde weg.

Tijdens een korte drinkpauze bleek dat Jelle de dop van zijn camera bij het monument had laten liggen; we liepen terug en ter plekke aangekomen wees hij op het adembenemende azuurblauwe diepte onder de klif. Weer een verrassend uitzicht: doordat onze aandacht naar het monument en het verhaal daarbij was gegaan, hadden we nauwelijks om ons heen gekeken.

Uiteindelijk arriveerden we op het hoogste punt van de kaap. Hier verwachtte ik het mooiste uitzicht. Maar niets was minder waar: er bevond zich een vervallen gebouw met hoge bomen er omheen die alles overschaduwden en het zicht wegnamen. “Een tegenvaller” was mijn eerste, teleurgestelde reactie.

Toen viel mij in dat onze indrukwekkendste uitzichten waren ontstaan door te bewegen op ongedachte manieren en door onze  indrukken uit te wisselen. En niet door met een tunnelvisie van tevoren bedachte verwachtingen na te jagen.

We aten, dronken en lachten wat (wij kunnen allebei hard lachen om onze eigen grappen, dus altijd succes J) en begonnen daarna  aan de afdaling, langs de andere kant van de bergkam, waarna we voldaan weer aankwamen in de bewoonde wereld, Jelle trouwens een stuk frisser dan ik zoals te zien is.

 

Aan dit voor mij waardevolle gezamenlijke avontuur en de onverwachte uitzichten op de terugweg kan ik nog genoeg woorden besteden, wellicht een andere keer.

Uitnodiging: lees dit verhaaltje nogmaals, en vervang daarbij het woord uitzicht door inzicht.

Bedankt voor je aandacht!

Warme groet,
Hans

P.S. Wil je nieuwe blogs ontvangen? Meld je dan aan op de nieuwsbrief rechts bovenaan deze pagina.